Podgórzanie

„Podgórzanie” to zespół, na bazie, którego powstało Towarzystwo Kulturalne „Podgórzanie”. Sam zespół też nie nosił tej nazwy od samego początku swojej działalności, sięgającej 1976 roku. Wówczas byli to śpiewacze koła gospodyń wiejskich ze wsi Kamień i Mroczkowice. Grupa nie ograniczała się tylko do występów wokalnych, lecz przygotowywała również widowiska teatralne do realizacji których potrzebni byli panowie i od tego momentu grupa nosi nazwę "Podgórzanie". Zespół współtworzyła i prowadzi Pani Teresa Malczewska, za stronę muzyczną odpowiada od 1979 roku Pan Edward Cybulski, kierujący pracą kapeli ludowej (bęben, gitara, akordeony). Obecnie grupa wraz z kapelą liczy 25 członków. Członkami zespołu są często całe rodziny, a jej skład stale się zmienia. Najstarszą członkinią zespołu jest Pani Rozalia, która ukończyła już 92 rok życia.

Jak wynika z kronik zespołu grupa przygotowała następujące widowiska: „Kądzielnice”, „Śmigus-Dyngus”, Omłoty”, „Kolędnicy”, „Ostatki”, „Wesele lwowskie”, „Muzyka u rekruta”. „Podgórzanie” mają w swoim repertuarze artystycznym tradycyjne pieśni ludowe, przeważnie z kresów wschodnich. Mogą też się pochwalić występami na wielu scenach krajowych i zagranicznych. Zespół zaprezentował się na następujących scenach, festynach i festiwalach: Festiwal Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą (1989), Sejmik Teatrów Wsi Polskiej w Tarnogrodzie (1988), Sejmik Wiejskich Zespołów Teatralnych we Włoszakowicach (1988), Teatr Polski w Warszawie (1989), III Festiwal Tradycji Dolnego Śląska w Operze Wrocławskiej (2010). Poza granicami Polski można było usłyszeć muzykę i śpiew„ Podgórzan” w wielu krajach Europy, m.in. na Festiwalu Folkloru w Issoire – Francja (1989, 1996, 2000), w Norwegii (1992), w Holandii (1997), Hiszpanii (1997), we Włoszech (1998). Często gościli zaś ze swoja twórczością w Niemczech. Podczas jednego z pobytów w Niemczech nawiązali przyjaźń z pastorową, która urodziła się właśnie w Mirsku. Ponadto rozpoczęli współpracę z zespołem z Aurisch, gdzie również mieli okazję wystąpić. Zespół przyjmował także gości z Norwegii, Francji, Niemiec, a nawet z dalekiej Malezji.

Grupa od lat z powodzeniem uczestniczy w licznych konkursach i przeglądach folklorystycznych zajmując przy tym czołowe miejsca. Jednak jak podkreślają członkowie zespołu zdobyte miejsca i nagrody nie są najistotniejsze. Przede wszystkim liczy sie zabawa i śpiew. Członkowie zespołu mają swoje korzenie w różnych regionach Polski. Stąd różnice w tradycjach kulinarnych, elementach stołu i strojach. Pani Teresa Malczewska strój zespołu określa jako polski, bo zawiera charakterystyczne elementy polskie: piękny, ręcznie wyszywany gorset, haft kaliski na bluzkach, a spódnice są wzorowane na spódnicach lwowskich.
Za najważniejsze i najpiękniejsze wydarzenie w swojej historii uznają występ dla papieża Jana Pawła II w 1998 roku w Watykanie. Jako pamiątkę z tego spotkania prezentują fotografie wykonane przez fotoreporterów "Obserwatoro" Romano i Feliniego. Niezapomnianymi przeżyciami były też dla grupy: występy z obrzędowym "weselem lwowskim" w Teatrze Polskim w Warszawie oraz prezentacja "Muzyki u rekrutów" - widowiska obrazującego dawny obrzęd żegnania młodzieńców, odchodzących do wojska, zaprezentowany podczas Przeglądu Śpiewaków i Kapel Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą.

Zespół stawia sobie za cel upowszechnianie, kultywowanie i propagowanie kultury oraz obrzędów ludowych. Spotkania odbywają się w budynku remizy, służącej w zasadzie za świetlicę, która niegdyś była piękną stodołą na nawozy. Potem stała się siedzibą strażaków, która przy ogromnym zaangażowaniu mieszkańców przekształcona została w remizę. Z pomieszczeń korzystają mieszkańcy wsi Mroczkowice i Kamień. Działalność zespołu była i jest nadal dokumentowana w kronice, która obecnie liczy 11 tomów. Kronika pozwala na utrwalenie wielu ciekawych, a czasem śmiesznych wydarzeń w historii zespołu. Dzięki takim zapiskom nadal żywe są anegdoty o pani występującej w dwóch różnych butach, która po oporządzeniu zwierząt zapomniała założyć jednakowe buty. Inna pani z kolei wystąpiła w trzech spódnicach na sobie na raz, bo ubierając kolejne zapominała zdjąć poprzednie.

[item:Galeria]

[item:Galeria]